Vanmiddag langs de Vierheemskinderenweg een paartje patrijzen een uur lang
bekeken. Ik zag op afstand zo'n geinig koppie boven het gras uitsteken, zette
de automotor af en reed precies uit waar ze aan de andere kant van de sloot
zaten. Intussen had ik mijn sjaal over de handgreep van het portier gehangen
zodat ze mijn profiel (en camera) door de ruiten heen niet zouden zien.
Ze kropen maar heel even weg voor mij en gingen vervolgens door met hun bezigheden.
In een ongelooflijk langzaam tempo (ca. tien meter in een uur) kropen ze door
het gras, allemaal zaadjes pikkend. Elke keer als er een fietser voorbijkwam,
doken ze diep in het gras en dan duurde het minuten voordat ze hun kopjes voorzichtig
omhoog staken of de kust veilig was. Als er een auto of tractor voorbijreed,
waren ze veel minder verontrust. Een enkele maal doken ze weg voor een overvliegende
kraai of buizerd.
En dan gingen ze weer graszaadjes eten. Vrijwel altijd maar een patrijs tegelijk:
de ander hield de wacht. Als het vrouwtje at, keek de man rond, en omgekeerd.
Ook als een van de twee vogels zich ging poetsen (meestal de man) blikte de
ander spiedend rond.
