Ik ben op een missie om alle 64 soorten vogels van het Bentwoud te herkennen en te leren kennen. Met mijn basiskennis over vogels trek ik zoveel mogelijk dit nieuwe natuurgebied in om mijn kennis over vogels te vergroten. Een deel van de vogels die leven in het Bentwoud ken ik waarschijnlijk al, maar het merendeel zijn voor mij onbekende soorten die ik ook niet meteen zal herkennen. Het wordt voor mij als beginnend vogelaar een hele uitdaging. Dus laat ik makkelijk beginnen. Met de meerkoet. Hoewel die meerkoet dus niet door iedereen makkelijk wordt gevonden. Deze, door de vogelbescherming als roetgrijs beschreven vogel, wordt nogal eens verward met het waterhoen. Maar de snavelkleuren moeten zelfs beginners als ik op het juiste pad brengen. Die van het waterhoen is rood met een gele punt en die van de meerkoet opvallend wit.

Een heel boek

Terwijl ik nadacht over de eerste vogelsoort voor dit blog vroeg ik me af of ik echt een heel blog zou gaan volpennen over de meerkoet. Wat valt er over te zeggen? Hij is zwart en hij dobbert in het water tenzij hij aan het vechten is, wat meerkoeten aan de lopende band lijken te doen. Toen ik echter op Texel op vakantie was, ontdekte ik in het Vogelinformatiecentrum opeens een heel boek over de meerkoet. Een heel boek? Ik kocht het meteen want tja, dit ging over een vogel die je overal tegenkomt, zeker niet alleen in het Bentwoud waar je er in elk slootje wel een paar ziet. Als ik een echte vogelaar wil worden dan kan ik wellicht het best beginnen met deze zeer algemene vogel. Het boek van Remco Daalder heeft mijn kijk op meerkoeten niet wezenlijk veranderd. Ik blijf het chagrijnige, kort aangebonden vogels vinden, de hooligans onder de vogels die fanatiek met hun snavel naar andere vogels pikken gewoon omdat het kan. Maar toch zit er meer in zo’n meerkoet dan je op het eerste gezicht denkt.

Succesvolle vogel

Die meerkoeten zijn ontzettend succesvol. Aan de andere kant van de wereld leven ze ook. Ze zijn eigenlijk bijna overal. Het feit dat ze op diverse continenten kunnen overleven zegt wel wat over hun aanpassingsvermogen en daar moet je toch bewondering voor hebben. Wat ik niet wist is dat de meerkoeten die je in de winter in onze sloten ziet zwemmen niet persé dezelfde hoeven te zijn als die je in de zomer hun territorium ziet verdedigen. Wij krijgen in de winter bezoek van meerkoeten uit het noordoosten terwijl een aantal van onze vogels richting Spanje en Portugal vertrekken. En meerkoeten vechten niet met alles wat toevallig voorbij zwemt. Ze weten wie ze wel aan kunnen vallen en wie niet.

Vriendje van de meerkoet

Van de zomer fietste ik door het Bentwoud en toen zag ik een meerkoet gebroederlijk (of gezusterlijk) naast een fuut broeden. Visioenen van dode futenjongen drijvend in het water, lek gepikt door de meerkoet, drongen zich meteen aan me op. Maar een paar meter verder zag ik eenzelfde tafereel. Dat kon toch geen toeval zijn? Meerkoeten dulden toch niemand in hun territorium? Maar, en dit leuke weetje komt uit het boek van Remco Daalder, futen dus wel. Ten eerste eten futen ander voedsel en zijn het dus geen echte concurrenten en ten tweede zijn meerkoeten bedacht op de scherpe snavel van de fuut, een gevaarlijke dolk waarmee hij van onder water uit een aanval doet op de kwetsbare buik  van de meerkoet. Tja, die futen, die kun je maar beter te vriend houden. Verder onderhoudt de meerkoet niet echt nauwe vriendschapsbanden, ook niet met mij. Je kan er niet omheen, maar gek genoeg vraag ik me ook wel eens af of ik ze zou missen als ze er niet zijn. Gelukkig komen we daar voorlopig niet achter, daarvoor doet de meerkoet het veel te goed.