Staartmees: schattig knuffelvogeltje

 Als beginnend vogelaar vraag ik me wel eens af of ik een lievelingsvogel mag hebben. Of is dat iets wat echt niet kan als je als professionele vogelkenner door het leven wilt gaan? Wordt je dan geacht van alle vogels even veel te houden omdat ze allemaal wel iets moois hebben? Dat laatste zie ik trouwens wel steeds meer. Als je goed kijkt naar een ‘ordinaire’ grauwe gans, dan zie je ook aan deze vogel mooie aspecten. Maar toch heb ik zo mijn voorkeuren. Misschien is het net zoals destijds in mijn werk als verzorgende: ik had natuurlijk bewoners waarmee het beter klikte dan met andere bewoners, maar je behandelt iedereen hetzelfde. Dat is zoals het hoort. Aan elke vogel die ik in het Bentwoud signaleer zal ik daarom ook altijd evenveel gepaste aandacht geven. Maar ik wil toch even melden dat ik echt gek ben op staartmeesjes. Want ja, je kunt zeggen wat je wilt, er zijn maar weinig andere vogels die zo schattig zijn als een staartmeesje. Het liefst zou ik ze zo uit de struik plukken om er eens lekker lang mee te knuffelen. Jammer genoeg blijft juist het staartmeesje nooit ergens lang genoeg zitten om dat zelfs maar te kunnen overwegen. Het is een buitengewoon onrustig vogeltje.

In het Bentwoud

 Een paar maanden geleden liep ik mijn dagelijkse rondje door het Bentwoud. Ik wandel altijd graag in het gedeelte dat klem ligt tussen de Zoetermeerse wijk Oosterheem en Benthuizen. Het is een klein en overzichtelijk gedeelte van het Bentwoud en het is qua landschap echt anders dan het veel grotere gebied aan de overkant van de N209. Als je een beetje de juiste tijdstippen weet te kiezen, is het er heerlijk rustig en zie je behoorlijk wat vogels. Ik liep langs de voetbalvelden toen ik opeens naast me, in de struiken achter het hek van die voetbalvelden, getjilp hoorde. Het waren overduidelijk een paar vogeltjes die contact met elkaar probeerden te houden. Ik keek links van me en zag opeens een staartmeesje. Verbaasd bleef ik staan. Staartmezen had ik nog niet eerder in het Bentwoud gezien, ik had ze daar om de een of andere reden ook niet verwacht. Hoewel deze vogeltjes  ook in parken en op landgoederen leven, associeer ik ze toch vooral met de Veluwe. Het staartmeesje was niet alleen, dat zijn ze eigenlijk nooit want het zijn hele sociale vogeltjes. Ze waren met een stuk of tien exemplaren en ze besteedden geen enkele aandacht aan mij. Ze pikten naar onzichtbare insectjes op de takken al kwetterend en vliegend. Ik genoot van de aanblik, maar professioneel als ik inmiddels ben, ging ik ook meteen opzoek naar die beruchte ondersoort: de witkopstaartmees die zich vanuit het Noorden nogal eens mengt met ‘onze’ staartmezen. Nou ja, zoveel geluk had ik natuurlijk nou ook weer niet.

Uren kijkplezier

 Maar dat mocht voor mij de pret niet drukken. Naar staartmezen kan ik uren kijken. Ze zijn zo lief om te zien. Ik word om de een of andere reden helemaal warm en wollig van binnen als ik naar die vogeltjes kijk. Hoewel ik dus graag lang naar ze mag kijken, geven staartmeesjes je daar zelden de kans toe. Zoals ik al schreef zijn het onrustige vogeltjes, altijd op trek, altijd opzoek naar groenere weiden of in hun geval, meer insecten op betere takken. Ze fladderen, niet al te elegant, altijd vlug weer verder. Voor ik het wist was het hele groepje weer verder getrokken. De dagen daarna bleef ik langs de voetbalvelden speuren naar de staartmezen. Ze konden niet ver weg zijn want ze zijn niet erg avontuurlijk en blijven dicht bij de plek waar ze geboren zijn. Niets geen trekgedrag of grote avonturen richting het Zuiden. Nee, ze blijven lekker in het Bentwoud. Maar ja, dat Bentwoud is groot en dat staartmeesje heel klein, 15 centimeter op zijn hoogst inclusief staart. Dus tot nu toe heb ik ze niet weer gezien. Ik geef het echter niet op, ik kom ze wel weer tegen en dan zal ik voor de zoveelste keer bedenken hoe jammer het is dat ik er niet eentje even kan knuffelen!